په تلو راتلو زياتيږي مينه
کله راځه کله به زه درځم مئينه
بارانه ورو ورو پرې وريږه
وړې وړې جينکې غره ته تلي دينه
آخر به خاورې شې بدنه
ډېر په غرورا و کبر مه ږده قدمونه
ستا به دې تشې خولې خنداه وه
زه به دې مخکښې د نوکر په شانتې تلمه
په زنکدن دې ژبه بند شه
ما ته دې ټول عمر دروغ وئيلې دېنه
ځما ده غاښ په امبور اووزې
که ما ده ستا زنه ته زور ورکړې وينه
اول مې يار وې اوس اغيار شوې
په خپله خوار شوې چې دې ما ته خوارکتنه
ښار دې لندن ورته لږې شه
د وطن شاړه په يورپ نه بدلومه
No comments:
Post a Comment